Deze keer in de podcast: een oefening/geleide meditatie om emoties, gedachten en fysieke sensaties toe te laten en te verwelkomen zodat ze kunnen verzachten of op hun plek kunnen zakken.
Een effectieve manier om ruimte te geven aan wat er in je leeft zodat er daarna meer ontspanning kan optreden.
Daarnaast oefen je hierbij vriendelijkheid naar jezelf en acceptatie van alles wat zich laat zien.
Luister ‘ m nu hieronder of in je favoriete podcast app: (de oefening zelf begint bij 3:02 min)
Disclaimer: Deze oefening is niet geschikt bij psychische problemen of wanneer sprake is van paniek. Doe ‘m in dat geval alleen samen met een therapeut of hulpverlener. Zie de voorwaarden.
Luister je in een app? Dan kun je mij helpen door mijn podcast te volgen of een sterren-waardering te geven. Zo gepiept :-) Bij Apple Podcasts kun je hier ook een review met tekst achterlaten.. Dat vind ik superleuk om te lezen én zo kan ik gemakkelijker nieuwe mensen bereiken. Dankjewel!
Verder lezen/luisteren:
Tips voor bij de oefening (gedeeltelijk transcript, beluister de audio voor de gehele oefening)
Vandaag heb ik een oefening voor je: hallo zeggen met je adem.
Je zegt hallo tegen jezelf en tegen de dingen die nu in jou aanwezig zijn: emoties, gedachten of fysieke sensaties. Je geeft als het ware wat liefdevolle aandacht geven aan dat wat je ervaart.
Je kunt je ogen openhouden of je ogen dicht. Het maakt niet zoveel uit, het is een persoonlijke voorkeur. Je ogen dicht maakt het makkelijker om te verbinden met je binnenwereld, met je gedachten en emoties en misschien wat gedetailleerder je lichaam waar te nemen. Je ogen open helpt je om wat meer contact te houden met het hier & nu waardoor het soms makkelijker is om de emotie, gedachte of spanning helemaal toe te laten.
Tijdens de oefening is het fijn om een volwassen houding te hebben, daarmee bedoel ik dat je op een ontspannen manier rechtop zit daarmee geef je een signaal aan de diepere lagen in jezelf en aan je innerlijk kind dat jij aanwezig bent in dit moment.
Als je merkt dat je in een emotie verdwijnt, geef die emotie dan een plek in je lichaam. Vaak reageert het lichaam sowieso al en voel je dat het in je buik, hart of keel zit. Als dat niet zo is mag je zelf een plek kiezen waar jij als het ware die emotie plaatst en dan blijf je daarbij met je aandacht. Dat helpt om erbij te blijven en om niet verstrikt te raken in het gevoel of in het verhaal wat bij het gevoel hoort. Puur de emotie als een fysieke sensatie als een soort chemie in je lichaam te laten gebeuren zodat het z’n plek kan vinden.
Juist het helemaal ruimte geven aan wat zich laat zien zorgt ervoor dat het kan afzakken. Als je ernaartoe ademt om het zo snel mogelijk weg te hebben, dan werkt het meestal niet zo goed. Want dan ben je niet echt aan het openen, niet echt aan het verwelkom en en waarschijnlijk ook niet echt aan het toelaten.
Misschien kun je jezelf aan het einde bedanken voor dat wat jouw binnenwereld heeft laten zien aan jou, wat het bereid was om te voelen of te tonen. En erken ook dat jij erbij kon zijn. Bij wat het ook was. Dat zet je heel stevig in je volwassen zijn, in jouw zijn in het hier & nu.
De meeste gevoelens en gedachten die gaan niet over dit moment. Die gaan over eerdere momenten of projecties van eerdere momenten die we projecteren op de toekomst. Maar jij bent nu. En vanuit die veiligheid en wetenschap en aanwezigheid kun je ruimte geven aan dingen die niet over nu gaan maar die wel in de weg zitten.
Vaak zijn het dingen die onder de oppervlakte sowieso aanwezig zijn. Die zich uiten als bepaalde onrust, of niet zo lekker in je vel zitten. En op het moment dat je er even helemaal ruimte aan kunt geven dan kan ook echt de zon weer gaan schijnen en kan het oplossen. Als het onder de oppervlakte blijft dan lost het meestal niet op.
Ik hoop dat dit zinvol voor je was. Heb je er vragen over of loop je vast met deze oefening, laat het me gerust weten.
Meld je gratis aan:
